Tόσο ποιητής όσο και εικαστικός, ο Νικήτας Μπαχάρας, επιχειρεί μια διείσδυση στην ανθρώπινη φύση και ψυχή, διαμέσου της ζωγραφικής του.
Το έργο του, γεμάτο ένταση αλλά και γαλήνη, αντιπαλότητα και φιλία, ζωή και θάνατο, εναντιώνεται τον ανούσιο τρόπο ζωής, το status quo, το «καινούργιο παραμύθι του ονείρου» που ορίζεται για τον καθένα μας, με όπλο μια αυθεντική, ατομική –και όχι μαζική– επαναστατικότητα η οποία κρίνει κατά πρώτο λόγο την ίδια και μετά αυτά για τα οποία επαναστατεί. Αυτή η διαδικασία, ίσως να προέρχεται και από την ίδια συγκρουσιακή σχέση του καλλιτέχνη με τον εαυτό του, αυτή τη διαρκή κριτική και αυτοκριτική που μόνο μέσα από αυτήν επέρχεται η βελτίωση, η ίαση και η «κάθαρσις» ή, όπως γράφει και ο Νικήτας σε ένα από τα ποιήματά του, το «να φτάσω στην κορφή εκεί οπού ο Ήλιος ανατέλλει».
Με όποιον τρόπο και αν το δει κανείς, ο Νικήτας μεταδίδει, μέσα από το έργο του, όλη αυτή την ενέργεια και ένταση της αέναης αναζήτησης του ανθρώπου, ένα ταξίδι με την ίδια αφετηρία αλλά διαφορετικούς προορισμούς, αναγκαίο για τον καθένα μας.
