Ζούμε σε μια περίοδο που δεν έχει να επιδείξει τίποτα το καινούργιο; Μια μεταβατική περίοδο; Θα επέλθει άραγε η ρήξη με το παρελθόν όπως συνέβαινε πάντα σε όλους τους τομείς; πολιτική, κοινωνία, μουσική, τέχνη;
Χρειάζεται οπωσδήποτε να υπάρχει σύγκρουση και αποκοπή με το παρελθόν για να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο και πρωτοποριακό;
Η παρούσα έκθεση δεν επιδιώκει απαραίτητα να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, ωστόσο μέσω 5 διαφορετικών μορφών τέχνης από 5 διαφορετικούς εικαστικούς και προσεγγίσεις προβάλλει ένα κοινό σημείο: το (πρόσφατο) παρελθόν της τέχνης και την επανατοποθέτηση του στο παρόν.
Ο κάθε εικαστικός εκλαμβάνει και μετουσιώνει αυτό το παρελθόν με τελείως διαφορετική ματιά. Ο Βαβάτσης μέσα από το υλικό που χρησιμοποιεί, οι αναμνήσεις της Κάρλου υφαίνονται μαζί με την πλεκτή εγκατάστασή της, η Κυρμιζάκη απευθύνεται στους «μοντέρνους» με σκοπό να επαναπροσδιορίσει σήμερα το ποιος είναι καλλιτέχνης και ίσως κατά επέκταση τι είναι Τέχνη, ο Οικονομίδης με φωτογραφίες που απεικονίζουν παλιά φθαρμένα αντικείμενα και τέλος ο Χρίστου με την ζωγραφική του βαθύτατα επηρεασμένη από τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό.
Κοιτάζοντας πίσω, ως κοινωνία ή ως ξεχωριστά άτομα, πράγματι βρίσκουμε αξιόλογα πράγματα, παρόλα αυτά ίσως θα πρέπει να εστιάσουμε σε έναν πιο δημιουργικό τρόπο να οικειοποιούμαστε αυτό το παρελθόν. Άλλωστε και οι προγενέστεροι μας πρωτοπόροι σάμπως δε βάδιζαν σε παλαιότερα βήματα για να φτάσουν στο νέο και καινοτόμο; Μήπως τελικά η διαδικασία της ζύμωσης αυτής είναι αν όχι αναγκαία τουλάχιστον όμως θεμιτή;
Μανωλιουδάκη Ευγενία, Δελλαπόρτας Σπύρος
