Παρατηρώντας κανείς το έργο του Χρίστου Χρίστου συνολικά, διαπιστώνει μια κυρίαρχη τάση αφαίρεσης, η οποία με το πέρασμα του χρόνου εντείνεται, αρχικά των σχημάτων και αναπαραστάσεων και τελικά των πινελιών ακόμα και των χρωμάτων. Οι απεικονήσεις του, αν και ποτέ δεν αναπαριστούν τον αισθητό κόσμο, μετατρέπονται ή απλουστεύονται σε αφηρημένα σχήματα έως και γραμμές. Τα χρώματα ακολουθούν μια ανάλογη πορεία αφαίρεσης αφήνωντας συχνά το λευκό να παίζει κυρίαρχο ρόλο.
Μετά την πορεία της αφαίρεσης, ο Χρίστος Χρίστου επιλέγοντας πλέον συγκεκριμένους χρωματικούς συνδιασμούς και αποχρώσεις, μεταβιβάζει το ενδιαφέρον του στην απόδοση νοήματος των έργων και πιο συγκεκριμένα σε ένα είδος συναισθηματικού νοήματος.
Σκοπός του καλλιτέχνη, εστιάζοντας στο χρώμα, τους συνδιασμούς του και την κίνησή του, δεν είναι να δημιουργήσει μιά αναπαράσταση, μια απεικόνηση ενός κόσμου, ενός περιβάλλοντος αλλά την αίσθηση που δημιουργεί αυτό το περιβάλλον, θέτοντας όλο το βάρος της σημασίας του έργου του σε μιά συναισθηματική και οπτική εμπειρία.
Ο τίτλος της έκθεσης “Επι σκοπού τυχαίο” αναφέρεται σε αυτήν ακριβώς την “σκόπιμη” απόδοση του συναισθήματος η οποία ταυτόχρονα ενσαρκώνεται μέσα από “τυχαίες”, αφηρημένες παραστάσεις.
